Toen mij ooit gezegd werd: ‘Jeetje Wen, wat ben jij streng voor jezelf!’ moest ik even schakelen. Ik vond het allemaal wel meevallen, omdat ik niet beter wist. Tot ik de ‘stemmen’ in mijn hoofd eens goed ging observeren.
Wat had ik een kritische ouder ‘in mezelf’ ontwikkeld. Iemand die altijd met een vingertje klaarstond om te oordelen over de dingen die ik deed én de manier waarop ik het deed. Het was nooit goed genoeg en het kon altijd beter! Hier komt ook een stuk van mijn perfectionisme vandaan.
Ik was vroeger meer bezig om ‘datgene’ wat mij stoorde in mijzelf, bijv. een gedachte of een emotie die ik ergens bij voelde te bagatelliseren door het op te willen lossen. Ik had liever niet dat het er was en ik vond dan ook, dat ik in staat moest zijn om het per direct te transformeren of te relativeren. Je snapt net zo goed als ik, dat je dan volledig voorbijgaat aan wat gezien wil worden. En wat niét gezien wil worden, blijft zich aandienen.
De druk die je op jezelf legt om voorbij te willen gaan aan je gevoelens/emoties, is schadelijk voor je welzijn! Het is dan ook belangrijk om hier gezonder mee om te gaan. Ik heb het kunnen transformeren door het niét te willen transformeren! Hoe?
*Door met zachtheid naar mezelf te kijken
*Door gevoelens en emoties toe te staan
*Door mezelf te accepteren precies zoals ik ben
*Door mezelf te laten zien precies zoals ik ben
De voedende, liefdevolle ouder in mij, kreeg daardoor veel meer ruimte! Ik heb echt mogen leren om liever voor mezelf te zijn en met meer compassie naar mezelf te kijken en dat schept ruimte!
Mijn vraag aan jou: ‘Kun je eens goed kijken naar de vrouw die je nu bent en kun je alle oordelen over jezelf over hoe jij vindt dat jij zou moeten zijn, loslaten?
En, welke oordelen zou jij willen loslaten?
Laten we in godsnaam onszelf accepteren en waarderen precies zoals we zijn! Je bent méér dan genoeg en juíst daardoor een heerlijk mens!
Liefs Wendi
Tekst & quotes copyright @WendiKastelijns
Niets van deze tekst mag gekopieerd worden. Alleen delen mvv deze website.